fbpx Skip to main content
Blog

Blokfluit

By december 4, 2020No Comments
Ik zal nooit vergeten dat ik ooit naar een pre-Bach concert ging in De Singel. Allemaal oude instrumenten, en oude, zeer oude muziek. Hetgeen mij vooral opviel was de bezieling van de muzikanten. Ze waren niet aan het spelen. Ze waren een evangelie van Schoonheid aan het verkondigen. Ze speelden of hun leven ervan af hing. Prachtig vond ik het!
Tegen het einde van de avond kwam een jonge, frèle vrouw op met een blokfluit. Ik had er geen zin in. ‘Jakkes, blokluit’, dacht ik (mijn moeder had ooit een manie dat heel ’t huis moest leren blokfluit spelen. Ik had een miskleurd, plastic exemplaar gekregen. Als ik iets te hard blies, begon die te gillen als een fluitketel. Ik zie dat ding nog door de kamer vliegen; als ruimteschip vond ik ‘m nuttiger. Mijn broer had op zijn beurt ontdekt dat zijn fluit veel nuttiger was als handwapen om mee op mijn kop te kloppen). Dus nee, ik was niet blij toen ik die blokfluit zag verschijnen.
De dame stapte schoorvoetend naar het midden van het podium. Wierp het publiek een verlegen, verontschuldigend lachje toe. ‘Dit wordt nix’, dacht ik. Toen nam ze een moment stilte. Ze keek omlaag. Haar hoofd verdween in een wildernis van haar. De stilte duurde iets te lang, wat ik geweldig vond. Toen keek ze op, en het verlegen gezicht had plaats gemaakt voor een obsessieve blik, als een Jeanne d’ Arc die ten oorlog trok. Ze bracht de blokfluit naar haar mond en daar kwam een geluid uit… Zo levend, zo vol, zo zinderend, zo spannend. Die dame stond te stampen, springen, ontwijken, boogyen… Die stond daar op die blokfluit te blazen alsof het de gitaar van Jimmy Hendrix was. Ze keek recht de zaal in, en vertelde het spannendste verhaal ooit. Heel het publiek pakte ze in van de eerste tot de laatste seconde. Wij konden geen kant op. Alleen maar vacuüm kijken naar het wonder dat voor onze ogen geschiedde.
Van alle optredens die ik in m’n leven gezien heb, was dit degene met het hoogste rock and roll gehalte. Het was misschien muziek van 600 jaar oud. Het klonk als de muziek van de toekomst!
Toen ze klaar las was het net of er een UFO geland was in de zaal. Het publiek stond ademloos te kijken. Het voelde als een onrecht dat ze stopte. We wilden niet dat de betovering verbroken werd, niet terug in die banale realiteit. Toen zij, na een onrechtvaardige stilte, haar blokfluit liet zakken, transformeerde zij tot het verlegen meisje dat wegdook in haar jurk. Verontschuldigend keek ze weg en gaf ons een glimlach van; ‘sorry dat ik u lastig viel’. Er barstte een krakeel los dat bijna het dak van de concertzaal deed barsten. Ik zeeg op uit m’n stoel als werd ik omhoog gezogen door een magneet uit de ruimte, en begon te juichen en springen alsof Prince voor me stond. De zaal rolde als een lawine.
Nooit zal ik deze vrouw vergeten, de kracht van haar toverfluit, of de kracht van bezieling.