Gisteren fietste ik in een roes van tevredenheid over de Antwerpse singel. Er zijn van die dagen dat alles in ’t leven op z’n plaats valt. Dit was er zo één. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een koffiebekertje in de berm vallen. En 2 meter verder de jongen die ’t er vermoedelijk in gesmeten had. ‘Hé’, riep ik. Hij keek om. ‘Is dat uw bekerke?’ ‘Joa’, zei hij, ‘en dan?’ Ik raapte het bekerke op. ‘Kunt ge dat misschien in de vuilbak smijten?’ ‘Nee, dat vind ik niet nodig’, zei hij. Ik zei; ‘okee, maar dan moet je ook niet klagen over luchtkwaliteit en milieuvervuiling’ zei ik. ‘Doe ik ook nooit’, zei die nonchalant. ‘Awel, dan zal ik ’t voor u in de vuilbak smijten hè, gelijk een klein kindje’.
En ik fietste door. Toen ik zo’n 50 meter verder was hoorde ik hem roepen; ‘ik hak uw kop eraf!’ Dat leek mij niet echt nodig voor een bekertje koffie. Vroeger zou ik omgedraaid zijn en hem de huid vol gescholden hebben. Sinds 7 jaar bedank ik voor dit soort kleine oorlogjes. Ik heb geen hekel aan die jongen, ik haat hem niet. Misschien, in een andere setting zouden we een leuk klapke kunnen doen. Ik erger me alleen aan het bekertje koffie dat hij weggooit.
‘Amore!’ riep ik, en fietste vrolijk verder. M’n benen trilden wel, dat moet ik zeggen. Maar ik was voldaan. Ik was opgekomen voor waar ik in geloof en ben respectvol gebleven. Hier laat ik ’t los. Jihoe! Amore!
