Kees interviewt zichzelf
Kees: Zeg Kees, waarom heb je eigenlijk een cd gemaakt met covers erop?
Kees: Goeie vraag. Het is eigenlijk heel organisch gegaan. Ik was helemaal niet van plan om nu al een nieuwe c.d. te maken. Ik had andere dingen die ik eerst wilde doen. Maar op een zonnige herfstdag liep ik over het strand, en ik kreeg ineens ideeen. Ik was namelijk al de hele zomer `Vriendschap’ van `Het Goede Doel’ aan het zingen, en wilde daar iets mee doen. Evenals `Antwerpen Stad’, een nummer dat ik twee jaar geleden geschreven heb, en waar nix mee gebeurde. Ik wilde altijd al een eigen versie maken van `Het Dorp’ van Sonneveld, en `Benauwd’ van Hans de Booij wil ik al 7 jaar zingen. Toen ik over dat strand liep was ik gewoon wat voor me uit aan het neurien. `Vriendschap’, geloof ik. En toen `Het Dorp’. En opeens zag ik het helemaal voor me. Het kwam allemaal samen. Ik wist dat ik het ging maken, ik wist alleen nog niet wanneer.
Kees: Goh, zeg, wat interessant. En hoe ging het toen verder?
Kees: Wel, ik heb het enige tijd laten rusten, en met kerst begon het weer te borrelen. Ik heb toen Guus opgebeld (Guus Westdorp, pianist en goede vriend, nvdr) om te vragen of hij een demo met mij wilde maken. Zo gezegd, zo gedaan. Ik vond de demo echt fantastisch, en toen zijn de poppen aan het rollen gegaan. Ik wilde de demo van `Antwerpen Stad’ opnemen in de studio van Patrick (Van Hofwegen, goede vriend en studiobaas, nvdr). Toen was ik in zijn studio, en dacht ik: waarom neem ik de cd hier niet op?
Zo gezegd, zo gedaan. Vanaf toen is eigenlijk alles heel snel gegaan. In februari ben ik muzikanten gaan zoeken en in maart zijn we gaan opnemen. Kees: Wat is het verschil tussen deze cd en eerdere? Kees: Het belangrijxte verschil is natuurlijk de vele covers. Dat heb ik echt nog nooit eerder gedaan. Verder is heel belangrijk, dat ik deze cd echt samen heb gemaakt. Patrick (van Hofwegen, nvdr) is echt een enorme steun voor mij geweest. Een klankbord. Iemand aan wie ik kon vragen: wat vind jij als… Patrick heeft een zeer goede muzieksmaak en een nuchtere kijk op dingen, en het was zalig om `een extra paar oren’ te hebben. De grootste uitdaging aan de c.d. waren de strijkarrangementen schrijven. Ik wilde dat absoluut zelf doen. Maar ik had dat nog nooit eerder gedaan. Samen met Patrick hebben wij 2 weken lang 14 uur per dag zitten werken tot we er bij neervielen. Daar heb ik waanzinnig veel van geleerd. Dat was echt een enorme sprong voorwaarts voor mij. Het leren orkestreren, fouten maken, erachter komen waarom iets niet werkt. Een enorme uitdaging. En het andere enorme verschil met vroeger is de manier van opnemen. Hier hebben we het op de `klassieke’, geëikte methode gedaan, ik bedoel: instrument voor instrument opgenomen. Dat was echt zalig. Zo hadden we controle over alle partijen, en konden we in de mix nog alles manipuleren. Ook daar heb ik geen spijt van.
Kees: Wat blijft je het meest bij aan deze c.d.?
Kees: Ik heb me werkelijk overal mee bemoeid (tot grote irritatie van de geluidsman). Ik weet dat ik het hem heel moeilijk heb gemaakt, maar ik heb daar geen spijt van. Ik ben misschien heel streng, maar er is maar 1 iemand die weet hoe die c.d. moet klinken, en dat ben ik. Dat wil dus ook zeggen dat er naar mij geluisterd moet worden, en dat ik min of meer `de baas’ ben. Dat was een vrij moeilijke rol om te spelen, het vroeg heel veel moed, om iedere keer als iedereen zei: zo, dat was goed, te moeten zeggen: nee, dat was niet goed, nog een keer. Ik ben niet langer bang om mijn zin door te drijven. En het heeft resultaat gehad. Ik luister nu naar een cd waar ik tevreden over ben.
Kees: Je hebt voor deze c.d. opnieuw bijna alles zelf gedaan… Gezongen, de texten geschreven, een groot deel van de arrangementen gemaakt, je bemoeid met de mix… Was dat niet vermoeiend?
Kees: Ik had van tevoren nooit kunnen verwachten dat het zo zwaar ging zijn. 2 Maanden lang aan maar 1 ding werken. Geen dag vrij, heel m’n prive-leven opgeven… Van ’s morgens tot ’s nachts op de top van je kunnen functioneren… Ik ben dan ook in een enorm gat gevallen toen ’t af was. Ik had me zo verheugd op een paar vrije dagen, maar toen die er waren, was het net of ik er niet was. Ze glipten uit m’n handen. Ik weet niet of ik het ooit nog zo kan opbrengen. Maar het was het waard voor mij… iedere seconde.
Kees: Wat zijn je verdere plannen?
Kees: Ik begin nu te werken aan een stand up comedy programma dat deze zomer moet gaan spelen in Antwerpen. Daarna ga ik werken aan een nieuw programma.
Kees: Dat klinkt goed. Wil je verder nog iets kwijt aan de lezers?
Kees: Ja: Kill George Bush.
Kees Meerman, juni 2004