Er zijn zo van die magische avonden… We liepen door Brussel, over de kop van de prachtige Mont des Arts. De kerk, die de kroon is van deze kunstberg, was open. Op dat moment was er een Bach-cantate bezig. Prrrachtig! We konden gewoon binnen. Een schitterend verlichte kerk, akoestisch orkest met zangers, alles even mooi. Wij lieten ons masseren door de klanken. In het midden van het gangpad was een oude vrouw, duidelijk een zwerfster, die, stapje voor stapje, dichter naar het altaar liep. Het was zo fascinerend om te zien. Die hemelse kerk, die mooi opgeklede mensen, en dan die zwerfster, als enig bewegend element in die kerk. Ik kon m’n ogen niet van haar afhouden.
Toen kwam iemand naar haar toe die haar wilde bewegen terug te keren. Met heel m’n wezen dacht ik; ‘nee, laat haar doen’. Ze liet zich niet van haar stuk brengen. In één hand had ze een enorme tas. Met de andere dirigeerde ze de maat voor het orkest. Het was zo… echt!
Rechts was er een man in een houten prieeltje in een houding die me deed denken aan ‘le Penseur’ van Rodin. Soms lijken mensen in het alledaagse leven neergezet door een fantastische choreograaf. Dit was zo’n moment. De vrouw schuifelde naar voren. Eén stapje per tien seconden. Op een gegeven moment kwam er een bebaarde man die haar wilde bewegen terug naar achter te gaan. ‘Nee!’ dacht ik weer, ‘blijf er van af!’ Hij pakte haar bij haar arm, waarop ze heel agressief werd (maar gelukkig niet ging roepen). De man bleef maar tegen haar praten. En opnieuw de klucht met de arm. Ze liet zich niet van de wijs brengen. De man ging zitten, verslagen en verdwaasd. ‘Dit was nuttig hè, kerel’ dacht ik. Ondertussen was ‘le Penseur’ in slaap gevallen. Onder het wakend oog van de engelen. De vrouw was nog maar 5 meter van het orkest verwijderd toen het koor ging zingen. Zo vol, zo statig, zo majestueus.
En zij dirigeerde
