Een week geleden kreeg ik om 15 uur een telefoontje van De Morgen. Het AWV had besloten dat op kruispunten op gewestwegen fietsers niet langer meer voorrang hadden op auto’s. Of ik daar een stukje over wilde schrijven. En o ja, uiterlijk om 19 uur moet ’t klaar zijn. Ik zei dat dat niet ging, dat ik 4 uur zangles gaf, maar dat ik een poging ging doen. Ik heb toen een leerlinge kunnen verplaatsen, en heb deze column geschreven.
Een dag later draaide minister Ben Weyts de beslissing van het AWV terug. Hij had natuurlijk mijn column gelezen! Hier dus de column:
AUTO-CRATIE
Auto’s krijgen voorgang op fietsers op alle kruispunten. Dat is een nieuwe maatregel van de overheid. Dit lijkt een bericht uit 1980. Maar Vlaanderen heeft ’t gepresteerd om hiermee af te komen anno 2018. Een hele prestatie.
De uitleg van het AWV (Agentschap Wegen en Verkeer) voor deze absurde maatregel is: Om onduidelijkheid weg te werken. Op sommige kruispunten hadden fietsers voorrang, op andere kruispunten de auto’s. Men wil één lijn trekken. Prima. Maar waarom dan niet één lijn trekken om fietsers voorrang te geven op alle kruispunten? En zo trager rijdende auto’s en veiligheid te creëren voor fietsers.
Auto’s rijden snel. Vaak veel te snel. Op heel wat kruistpunten in Vlaanderen, zeker in de stad, wordt het zicht op een kruispunt geblokkeerd door geparkeerde auto’s, wegwerkzaamheden, een bushokje, reclameborden of huizen. Heel vaak zie je die (te) hard rijdende auto niet aankomen. En de autobestuurder rijdt lekker snel want hij weet; ‘ik heb toch voorrang, en die fietsers moeten maar aan de kant als ik eraan kom’.
We hebben het afgelopen jaar een zondvloed aan verkeersdoden gehad onder de fietsers in Antwerpen. Kennelijk is ’t de ambitie van de overheid om records te gaan breken op dat vlak.
Overal in Vlaanderen legt men van die rubberen bubbels op de weg; een verhoogd vierkant dat de automobilist moet doen afremmen. Levensgevaarlijk vind ik die dingen. Fietsers krijgen maar zo’n 40 centimeter rechts van die bubbel om op te rijden. Komt nog bij dat automobilisten die zo’n bubbel passeren uitwijken. Als fietser word ik te pas en te onpas van de weg gereden door de bestuurder die dat niet eens doorheeft.
Ook zijn er voorstellen om in heel de stad een zone 30 te installeren. Kennelijk vindt de overheid het dus heel belangrijk dat de automobilist minder hard gaat rijden. Is het dan werkelijk zo erg dat automobilisten vaart moeten minderen aan kruispunten? Dat ze moeten afremmen, checken of er een voetganger of fietser aankomt en daarna pas mag oversteken? Is dat zo’n beperking van hun vrijheid? De overheid laat hier een fantastische, gratis kans liggen om de automobilist trager en gematigder te doen rijden. Esthetisch en qua veiligheid een heel wat efficientere maatregel dan overal die lelijke, zeer vervuilende, rubberen bubbels op de weg te plaatsen!
De afgelopen 20 jaar heb ik ’t rijgedrag van de automobilist zien veranderen in Antwerpen. Aanvankelijk werd je van de weg gedrukt en moest je als fietser, trillend over de kasseien, maar zien of je ’t overleefde. Nu, 20 jaar later, het moet gezegd, vind ik de gemiddelde bestuurder hoffelijk en beleefd, en stopt ie braaf en graag voor de fietser. Een enorm verschil met nog niet zo lang geleden. Mijn angst is, dat als we dit nu gaan veranderen, we weer terug naar af gaan. Dat de autobestuurder weer in de mentaliteit vervalt; ‘de weg is van ons’. Dat de fietser opnieuw een tweederangsweggebruiker wordt die van de weg wordt gedrukt.
We moeten met z’n allen gaan fietsen. Zo simpel is het. Niks gaat de files oplossen. Geen Oosterweelverbinding, geen extra rijbanen. Asfalteer heel het land, maak van Vlaanderen één grote autostrade (is al bijna gelukt). De files blijven. De enige oplossing is mensen uit hun auto te krijgen. De fiets is hierin de hoop voor de toekomst. En zelfs een beter alternatief dan het openbaar vervoer. Het vervuilt niet, maakt geen lawaai en neemt veel minder plaats in op de weg. De overheid moet er dus alles aan doen die fietser op elke mogelijke manier te soigneren, te voorzien, te faciliteren en te knuffelen.
Het zijn zij die de toekomst hebben. Een overheid is vervangbaar.
