Ze komt al sinds augustus. Ze is ’t type dat sociaal wat onhandig is. Ik vermoed dat ze veel gepest is in haar leven. Toch heeft ze een vrolijkheid en een houding van; ‘’t maakt me niet uit’. Ik ben zeker dat het haar wel uitmaakt, maar dit is de manier waarop ze ermee dealt. Ze volgt bij mij groepslessen. Ze zingt regelmatig naast de toon, maar trekt zich daar niks van aan. Door de maanden heen ben ik haar meer en meer gaan waarderen. Altijd goed gehumeurd. Eerlijk. Vriendelijk. Open. Ze zong gisteravond een heel persoonlijk nummer van Krezip. ‘I would Stay’. We hadden eerst technisch aan het nummer gewerkt. Toen vroeg ik haar waar het over ging. ‘Goh, daar heb ik nog nooit over nagedacht’ zei ze. ‘Lees de tekst eens door’ vroeg ik. En samen ontleedden we de tekst. ‘Ah, het gaat over onzekerheid’ zei ze. Ik vroeg haar of ze zich daarin kon herkennen. ’t Werd akelig stil. ‘Ja’ kwam er na een tijdje van heel diep. Ik vroeg haar voor wie ze ’t nummer zou willen zingen. Opnieuw die stilte. De stilte van iemand die naar binnen kijkt. Het bleef lang stil, een prachtige stilte, en toen zei ze; ‘voor degene die ik zou willen zijn’. Iets in mij was aan het juichen. Wat een prachtig antwoord. Dat vind ik ’t leuke aan deze dame. Ze is veel slimmer dan ze laat blijken.
Ik vroeg haar of ze het nummer nog eens wilde zingen, maar dan met die betekenis. Daar ging ze. Ogen wijd open. Zo levend, zo gevuld met emotie. Wij zaten tegen ’t behang geplakt. Heel de ruimte zinderde van de diepte. Het was haar ziel die zong. Zo echt, zo diep, zo raak. Dikke tranen stroomden over haar wangen. Ik hield een oogje in ’t zeil of ’t wel goed met haar ging, maar ik had er vertrouwen in. Ze zong door. Toen ze klaar was met zingen volgde er een verpletterende stilte. De schade die haar lied had aangericht. Daarna volgde een collectief gezucht en daarna vlogen de superlatieven door de ruimte. Het was een moment dat de tijd bleef stilstaan. Zo diep, zo echt, zo eerlijk. Ik vroeg haar hoe ze zich voelde. ‘Dat lucht lekker op’ zei ze nuchter, waarop wij schaterlachten.
Er was nog tijd over. ‘Wat wil je doen? Doorgaan of is dit genoeg?’ ‘Nou, ik wil nog wel een nummertje zingen’. Toen zong ze Natalia, met een stralende glimlach op haar gezicht.
Mensen zijn nooit wie ze lijken. Wie de moeite doet om verder te kijken ontdekt af en toe een parel.
